اثر بخشی زوج درمانی تصویرسازی ارتباطی بر مهارت خودبازداری و دلزدگی زناشویی زنان

مقدمه: این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی زوج درمانی تصویر سازی ارتباطی بر مهارت خود بازداری و دلزدگی زناشویی زنان انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه آزمایشی می باشد. جامعه آماری شامل زنان متأهلی بود که به واحد مشاوره جامعه القرآن کرج مراجعه کرده بودند که از این تعداد، افرادی که در پرسشنامه خودبازداری و دلزدگی زناشویی نمره بالاتر از نمره برش به دست آوردند 40 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (20نفر) و آزمایش (20 نفر) جایگزین شدند. سپس گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت آموزش تصویر سازی ارتباطی قرار گرفتند.در نهایت دو گروه از نظر دلزدگی زناشویی و مهارت خودبازداری مورد مقایسه قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس خودبازداری (srs) و پرسشنامه دلزدگی زناشویی (cbm) استفاده شد. روش آماری مورد استفاده تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکووا) بود. برای پیگیری نتایج نیز از آزمون اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها: تحلیل نتایج نشان داد که آموزش تصویر سازی ارتباطی سبب کاهش دلزدگی زناشویی و افزایش خود بازداری و مولفه های آن (مراعات دیگران، کنترل تکانه، فرونشانی خشم و مسئولیت پذیری) می شود. به عبارتی دلزدگی زناشویی زنانی که در جلسات آموزشی تصویرسازی ارتباطی حضور یافتند پس از مداخله کمتر شده و خود بازداری و مولفه های آن در مقایسه با زنانی که در گروه کنترل حضور داشتند افزایش یافته است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق می توان پیشنهاد نمود می شود از روش آموزش تصویرسازی ارتباطی در کاهش دلزدگی زناشویی و افزایش خودبازداری استفاده کرد.